هشدار آژانس انرژی اتمی ژاپن درباره نشت بخشی از پسماند رادیواکتیو این کشور

به نقل از ژاپن‌تودی، این آژانس وابسته به دولت ۵۳۰۰۰ بشکه پسماند سطح پایین رادیواکتیو یا به عبارتی ۱۰۶۰۰ کیلولیتر از این مواد  در یک گودال بتنی در زیرزمین ساختمان مرکز تحقیقات اتمی و نهاد علمی در روستایی در توکای، استان ایباراکی است.

مقداری از این پسماندها به هنگام قرارگیری در گودال، روند خارج کردن آب از این مواد را به درستی طی نکرده‌اند. با استناد بر این سازمان، اطلاعات این نشتی و مخازن زنگ‌زده در بازرسی‌ سال‌های ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۱ به دست آمده است؛ که این هیئت کاوش اتمی برای بازرسی و بازبینی بشکه‌ها ۵۰ سال آینده برای بررسی کردن نشتی است.

اما مقام مسئول این آیین‌نامه اتمی در نشستی در روز چهارشنبه اظهار کرد که این آژانس باید در بازه زمانی کوتاهتری آن‌ها را بررسی کند.

شینسوکه یاماناکا، یک عضو هیئت ‌ان‌آرای گفت که آژانس باید تمامی بشکه‌ها را  در طول مدت پنج سال بازرسی کند.

این نهاد اتمی ژاپن در حال حاضر بشکه‌ها را به صورت عینی یک بار در سال بازرسی می‌کند اما برنامه خود را به برداشتن و بازبینی کردن هر ‌یک از آن‌ها تغییر خواهد داد.

با استناد بر این آژانس و ‌ان‌آرای ،این پسماند سطح‌پایین رادیواکتیو در این تاسیسات که حدود سال‌های ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۶ برای انهدام نزدیک به سطح ساخته شده بود، قرار گرفت.

به گفته این آژانس اتمی ژاپنی، پروسه خارج کردن آب و برخی مواد دیگر، در مواردی طی دهه۱۹۶۰ به درستی انجام نشد.

بشکه‌های حاوی پسماند رادیواکتیو از تاسیسات هیئت تحقیقاتی و حوالی دانشگاه‌ها در محل‌هایی فرعی و کم تردد انباشته شدند.

در نیروگاه‌های هسته‌ای ضایعاتی تولید می‌شود که به دلیل حساسیت مضاعف زباله‌های رادیواکتیو، مدیریت پسماندهای هسته‌ای باید تحت قوانین و محدودیت‌های خاصی انجام شود. ترس از مواد رادیواکتیو دیگر برای جهان و دانشمندان هسته‌ای به یک کابوس تبدیل شده است. تجربه فاجعه هیروشیما و انفجار نیروگاه اتمی چرنوبیل نشان داد که حتی اگر یک گرم اورانیوم غنی شده به طبیعت و محیط زیست زندگی انسان وارد شود، چهار میلیون سال طول خواهد کشید تا وزن یک گرم اورانیوم و تشعشعات و آلودگی‌های سرطان‌زای ناشی از آن به نصف و یا به حد صفر برسد.

اصولا موضوع تولید زباله‌های هسته‌ای از زمان کشف مواد رادیواکتیو مورد توجه قرار گرفت. ولی پس از کشف شکافت بود که دانشمندان به خطرات زباله ها پی بردند چرا که دریافتند کلیه راکتورهای شکافت هسته‌ای ایزوتوپ های رادیواکتیو تولید می‌کنند. ایزوتوپ هایی که میزان تابش شان برای حیات جانداران خطرناک است، بنابراین مسئله جداسازی و انبار کردن و دفن ایمن آنها با زیاد شدن تعداد راکتورها و سطح انرژی آنها سال به سال، مباحث گسترده‌ای را دربر گرفته است.

ایزوتوپ های رادیواکتیو در زباله‌های مایع، معمولا از طریق بارندگی به صورت جامد در می‌آید و انبار می‌شود و اگر این زباله‌ها در زمین در گودال های بدون آستر، بدون آنکه در محفظه‌های خاص باشند، دفن شوند طی چند قرن بعد آب های زیرزمینی آنها را پراکنده خواهند کرد.

انتهای پیام